odszkodowanie od pracodawcy z tytułu wypadku przy pracy

Z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej pracownikowi przysługują różne świadczenia, m.in.: zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne, zasiłek wyrównawczy, renta z tytułu niezdolności do pracy oraz jednorazowe odszkodowanie, które przysługuje gdy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej pracownik doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1205, z późn. zm.). Ostatnia aktualizacja: 03.10.2022 13:23 Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Zgodnie z art. 2 pkt 11 i 12 tej ustawy, ubezpieczonym jest osoba fizyczna podlegająca ubezpieczeniu wypadkowemu, a także osoba, która Z najbardziej aktualnych przykładów można przywołać wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 marca 2015 r. sygn. akt III APa 2/15, w którym sąd stwierdził, że jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy nie podlega odliczeniu od zadośćuczynienia pieniężnego przysługującego poszkodowanemu na podstawie art. 445 § 1 k Orzecznictwo uzupełniające:Organ rentowy rozpoznający wniosek o świadczenia z tytułu wypadku przy pracy nie jest związany prawomocnym wyrokiem wydanym w sprawie z powództwa pracownika przeciwko pracodawcy o ustalenie lub zmianę protokołu powypadkowego w zakresie uznania zdarzenia za wypadek przy pracy (art. 365 § 1 k.p.c.); wyrok taki nonton film fated to love you subtitle indonesia. Tak orzekł Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w wyroku z 18 grudnia 2013 r. (III APa 9/13). Powód w okresie od 3 marca 2008 r. do 31 grudnia 2010 r. był zatrudniony na stanowisku elektromonter, pomocnik operatora otaczarni. 13 kwietnia 2010 r. uległ wypadkowi przy pracy, na skutek którego doznał obrażeń ciała. 10 maja 2010 r. pracodawca zatwierdził protokół powypadkowy, w którym to zdarzenie zostało uznane za wypadek przy pracy. Po wypadku poszkodowany leczył się w szpitalu. Postępowanie karne prowadzone przez prokuraturę rejonową zostało umorzone wobec stwierdzenia braku znamion czynu zabronionego. Czytaj także: Alkohol nie przekreśli prawa do odszkodowania Od 13 kwietnia do 11 października 2010 r. pracownik pobierał zasiłek chorobowy, a od 12 października 2010 r. do 6 października 2011 r. – świadczenie rehabilitacyjne w wysokości 100 proc. wynagrodzenia, które stanowiło podstawę wymiaru zasiłku chorobowego. 5 września 2011 r. powód wystąpił do ZUS z wnioskiem o przyznanie renty. Orzeczeniem z 30 września 2011 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że powód jest całkowicie niezdolny do pracy, a ta niezdolność pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. W konsekwencji powód uzyskał prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Jako podstawę faktyczną swojego żądania powód wskazał, że 13 kwietnia 2010 r. uległ wypadkowi przy pracy, który rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy na gruncie art. 435 kodeksu cywilnego. Dochodził od pracodawcy i jego ubezpieczyciela roszczeń uzupełniających opartych na art. 444 § 1 i § 2 oraz art. 445 § 1 – tj. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i odszkodowania, które obejmowało zwrot kosztów związanych z: - dojazdami jego i jego rodziny do szpitali oraz do lekarza ortopedy, - opieką nad nim, - zakupem niezbędnych lekarstw, środków przeciwbólowych oraz środków opatrunkowych, a także renty w wysokości 300 zł miesięcznie (poczynając od maja 2010 r.) z tytułu zwiększonych wydatków związanych z leczeniem oraz renty w kwocie 1350 zł miesięcznie (poczynając od listopada 2011 r.) z tytułu zwiększonych potrzeb opiekuńczych. Powód domagał się ponadto ustalenia, że pozwani będą ponosić odpowiedzialność za skutki wypadku przy pracy, jakie mogą wystąpić u niego w przyszłości. Sąd okręgowy wziął pod uwagę, że katalog świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu wypadku przy pracy został określony w art. 6 ust. 1 ustawy wypadkowej. Z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje mu jednorazowe odszkodowanie z tytułu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu doznanego na skutek zdarzenia (art. 11 i art. 12 przywołanej ustawy). Pracownik poszkodowany na skutek wypadku przy pracy jest uprawniony do dochodzenia roszczeń uzupełniających na podstawie przepisów prawa cywilnego, w zakresie szkód niepokrytych odszkodowaniem z ustawy wypadkowej (wyrok Sądu Najwyższego z 21 października 1998 r., II UKN 273/98). Przy określaniu wysokości odszkodowania z art. 444 § 1 oraz renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej i zwiększonych potrzeb z art. 444 § 2 musi być brana pod uwagę wysokość jednorazowego odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu uzyskanego z ZUS. Kwotę tego odszkodowania trzeba również uwzględnić przy określaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego z art. 445 (wyrok SN z 11 stycznia 2000 r., II UKN 258/99). W tym kontekście sąd okręgowy uznał, że powód nie może skutecznie dochodzić roszczeń uzupełniających na podstawie przepisów przed wyczerpaniem trybu postępowania o jednorazowe odszkodowanie z ubezpieczenia wypadkowego. Sąd apelacyjny podzielił pogląd sądu okręgowego. Komentarz eksperta Elżbieta Smirnow, radca prawny w Kancelarii Prawa Pracy Wojewódka i Wspólnicy W praktyce pracownicy, którzy doznali szkód w wyniku wypadku przy pracy, często dochodzą odszkodowań i renty z pominięciem świadczeń i trybu ich dochodzenia z ustawy wypadkowej, kierując żądania bezpośrednio do pracodawcy na mocy przepisów ogólnych prawa cywilnego. Oczywiście poszkodowany ma prawo dochodzić roszczeń na podstawie przepisów prawa cywilnego, ale roszczenia te mają charakter uzupełniający. Oznacza to, że roszczeń uzupełniających nie można dochodzić przeciwko pracodawcy na podstawie przepisów prawa cywilnego przed wyczerpaniem trybu postępowania o jednorazowe odszkodowanie z obowiązkowego ubezpieczenia społecznego. Przedmiotowy wyrok potwierdza powyższe i wpisuje się w ugruntowaną linię orzeczniczą, że pracownik nie może dochodzić odszkodowania i renty uzupełniającej przed rozpoznaniem jego roszczeń o świadczenia przysługujące na podstawie przepisów ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (wyrok SN z 29 lipca 1998 r., II UKN 155/98). Bez rozpoznania roszczeń przez organ rentowy rozstrzyganie o odpowiedzialności uzupełniającej jest przedwczesne z uwagi na brak informacji w zakresie szkód niepokrytych odszkodowaniem z ustawy wypadkowej. Co istotne, dochodząc roszczeń uzupełniających z tytułu wypadku przy pracy (opartych na przepisach prawa cywilnego – art. 415, art. 444 czy art. 445 pracownik nie może powołać się w postępowaniu sądowym jedynie na sam wypadek stwierdzony protokołem powypadkowym. Musi on wykazać przesłanki prawne odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy, tj.: 1) ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego, 2) poniesioną szkodę (uszczerbek na zdrowiu), 3) związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody. Zasadnicze znaczenie mają tu przepisy kodeksu cywilnego określające odpowiedzialność za czyn niedozwolony (art. 415 i następne Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał na dopuszczalność dochodzenia roszczeń uzupełniających w stosunku do świadczeń wynikających z ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (DzU z 2015 r., poz. 1242 ze zm.; dalej: ustawa wypadkowa). W wyroku z 5 lipca 2005 r. (I PK 293/04) SN podniósł, że pracownik może dochodzić od pracodawcy roszczeń uzupełniających z tytułu wypadków przy pracy opartych na przepisach prawa cywilnego (art. 415, 444 i 445 Zatem odpowiedzialność pracodawcy wobec pracownika za szkodę powstałą wskutek np. wypadku przy pracy nie jest wyłączona przez to, że pracownikowi może przysługiwać jednorazowe odszkodowanie wypłacane przez ZUS na podstawie ustawy wypadkowej. Zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa w art. 445 § 1 ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej pracownika, wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych spowodowanych doznanym urazem. Nie tylko etatowcy Firma ma obowiązek zapewnić bezpieczne warunki pracy zarówno własnym pracownikom, jak i osobom, które pracują na umowach cywilnoprawnych (np. zleceniach) oraz tzw. samozatrudnionym. Wynika to wprost z art. 304 § 1 kodeksu pracy. Według niego pracodawca zapewnia bezpieczne i higieniczne warunki pracy osobom fizycznym wykonującym pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, a także osobom prowadzącym w zakładzie lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę na własny rachunek działalność gospodarczą. Oznacza to, że te osoby również mogą dochodzić od firmy zadośćuczynienia, gdyby doznały urazu wskutek braku bezpiecznych warunków pracy. Ciężar dowodu Pracownik domagający się zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie może w postępowaniu sądowym powołać się jedynie na wypadek przy pracy, który stwierdzony został protokołem powypadkowym. Musi wykazać wszystkie przesłanki prawne cywilnej odpowiedzialności firmy. Ma więc udowodnić ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność, poniesioną szkodę (wynikającą z uszczerbku na zdrowiu) oraz związek przyczynowy między zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody. Nie jest to łatwe, dlatego pracownicy zwykle korzystają z pomocy prawników, nierzadko wyspecjalizowanych w takich sprawach. Przepisy nie określają kwoty tego zadośćuczynienia. Istotne znaczenie ma tu orzecznictwo sądowe, które wypracowało już pewne zasady ustalania poziomu tego świadczenia. Decyduje sąd W szczególności w wyroku z 18 kwietnia 2002 r. (II CKN 605/00) Sąd Najwyższy stwierdził, że w razie uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia należy uwzględniać czynniki obiektywne: czas trwania, stopień intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalność skutków urazu (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, wiek poszkodowanego, a także czynniki subiektywne: poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową. Nie bez znaczenia są też takie okoliczności jak pozbawienie możliwości osobistego wychowywania dzieci i zajmowania się gospodarstwem domowym, konieczność korzystania z pomocy innych osób przy prostych czynnościach życia codziennego. Za przyznaniem wysokiego zadośćuczynienia może przemawiać szczególne natężenie winy sprawcy szkody. Istotne znaczenie ma też wiek poszkodowanego oraz skutki doznanej krzywdy. Uznaje się bowiem, że krzywda osoby, u której urazy wywołały nieodwracalne dla zdrowia skutki i która nie może liczyć na ich ustąpienie w przyszłości, jest nieporównywalnie większa niż krzywda osoby, u której podobne skutki mają charakter przejściowy i ostatecznie ustępują. Różnica ta jest szczególnie istotna, gdy chodzi o osoby młode, które z racji wieku ze skutkami doznanych urazów będą się borykać przez wiele lat (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 5 lutego 2015 r., I ACa 1581/15). W ostatnich latach obserwuje się w orzecznictwie tendencje do zasądzania zadośćuczynień od kilkudziesięciu do setek tysięcy zł. Przyjmuje się bowiem, że ma być ono odczuwalne dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne. O ostatecznej jego wysokości decyduje sąd pracy na podstawie okoliczności konkretnego przypadku. Autor jest sędzią Sądu Okręgowego w Kielcach O czym pamiętać - w ugodzie z pracownikiem można ustalić wysokość zadośćuczynienia - firma może się ubezpieczyć od odpowiedzialności cywilnej za wypadek przy pracy - lepiej prowadzić szczegółową dokumentację szkoleń pracowników z BHP oraz wydawanych im środków ochrony indywidualnej (np. maski, kaski, rękawice) - przyczynienie się pracownika do powstania wypadku obniży wysokość zadośćuczynienia Sytuacja firmy bez znaczenia Wysokość kwoty zadośćuczynienia należnego pracownikowi nie zależy od sytuacji finansowej pracodawcy. To, że ma on długi i stoi na granicy bankructwa, nie uchroni go przed koniecznością zapłaty wysokich kwot, gdy krzywda pracownika jest znaczna. Podobnie nieistotna jest sytuacja majątkowa poszkodowanego. Czego unikać - odmowy wypłaty zadośćuczynienia tylko dlatego, że pracownik otrzymał jednorazowe odszkodowanie z ZUS - odmowy wypłaty zadośćuczynienia członkom rodziny pracownika zmarłego wskutek wypadku przy pracy zaistniałego w wyniku braku bezpiecznych warunków pracy - zaniedbywania wymaganych szkoleń załogi z BHP oraz odpowiedniego jej wyposażenia w środki ochrony i środki zabezpieczające przed urazem Po wypadku przy pracy należy nam się jednorazowe odszkodowanie z ZUS. Jednak nie każdy ma świadomość, że jeśli wypadek zaistniał z winy lub zaniedbania pracodawcy, można ubiegać się również o odszkodowanie z ubezpieczenia OC pracodawcy. Odszkodowanie z polisy odpowiedzialności cywilnej uwzględnia nie tylko sam uszczerbek na zdrowiu, ale również zwrot wszelkich kosztów leczenia, dojazdów czy opieki powypadkowej. Warto więc przeanalizować zapisy protokołu powypadkowego i potwierdzić, czy przysługuje nam również odszkodowanie z OC pracodawcy. Odszkodowanie z ZUS po wypadku przy pracy Jeśli pracownik ulegnie wypadkowi przy pracy, powinien, o ile stan zdrowia na to pozwala, zgłosić zawiadomienie o wypadku do pracodawcy. Ten z kolei na podstawie wyjaśnień poszkodowanego i świadków zdarzenia sporządzić protokół powypadkowy lub kartę wypadku przy pracy. Dokument powinien zawierać informacje kiedy i gdzie doszło do zdarzenia, co było jego przyczyną. Dodatkowo, czy zachowane zostały normy i wymogi bhp oraz czy zastosowano środki zaradcze lub profilaktyczne na przyszłość. Poszkodowany w wypadku przy pracy po zakończeniu leczenia powypadkowego powinien uzyskać od lekarza prowadzącego druk zaświadczenia o stanie zdrowia OL-9 (ważny 30 dni od wydania). Należy go dołączyć wraz z pełną dokumentacją medyczną z procesu leczenia do wniosku o wypłatę jednorazowego odszkodowania z tytuły wypadku przy pracy do ZUS. Po przeprowadzeniu komisji lekarskiej orzekającej doznany trwały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu ZUS podejmuje decyzję dotyczącą wypłaty jednorazowego odszkodowania. Dowiedź się więcej o uzyskaniu odszkodowania z ZUS. Dopiero po zakończeniu procedury przez ZUS i wypłacie jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy można rozważyć możliwość uzyskania świadczenia uzupełniającego z OC pracodawcy. Roszczenia uzupełniające z OC pracodawcy Pracownik, który uległ wypadkowi przy pracy, doznając uszczerbku na zdrowiu, w przypadku wystąpienia czynu zabronionego ma możliwość żądania od pracodawcy świadczeń odszkodowawczych, będących uzupełnieniem odszkodowania z ZUS. Na podstawie art. 444 § 1 i 2 w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego tytułu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą – także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Jeżeli zaś poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Należy jednak podkreślić, iż w orzecznictwie sądowym oraz praktyce odszkodowawczej takie roszczenia mają charakter uzupełniający, ponad wypłatę odszkodowania z ZUS. Oznacza to, iż dopiero po uzyskaniu jednorazowego odszkodowania z ZUS pracownik może skutecznie dochodzić swoich dalszych roszczeń odszkodowawczych wobec ubezpieczyciela swojego pracodawcy. Przeczytaj nasze Vademecum uzyskania odszkodowania na drodze sądowej z OC pracodawcy. Sprawdź też, czy warto zlecić sprawę kancelarii odszkodowawczej. Przedwczesne roszczenie z OC pracodawcy Często, zgłaszając roszczenia do Ubezpieczyciela pracodawcy, otrzymujemy odmowę wypłaty odszkodowania uargumentowaną faktem, iż roszczenie jest przedwczesne. Nie oznacza to, iż roszczenia odszkodowawcze są niezasadne lub Towarzystwo Ubezpieczeń odmawia przyjęcia odpowiedzialności za szkodę. Wskazuje jednak, iż konieczne jest uzyskanie odszkodowania jednorazowego z ZUS, uzyskanie decyzji płatniczej i powrót do roszczeń z OC pracodawcy. Tym samym wstrzymują wypłatę świadczenia do czasu zakończenia postępowania odszkodowawczego przez ZUS. Dokumentacja i zgłoszenie roszczeń Celem zgłoszenia roszczeń do Ubezpieczyciela pracodawcy w pierwszej kolejności należy przeanalizować przebieg wypadku przy pracy oraz potwierdzić, iż winę lub zaniedbanie za jego wystąpienie ponosi pracodawca. W tym przypadku nie ma konieczności, aby ponosił on jedyną i całkowitą winę za zdarzenie, możliwe jest bowiem przyczynienie poszkodowanego pracownika. Należy się jednak liczyć z faktem, iż ubezpieczyciel stosunkowo do przyczynienia pomniejszy wypłacone odszkodowanie. Przykłady winy pracodawcy uprawniające do roszczeń z polisy OC: niezapewnienie środków ochronnych i zabezpieczających;nieprzestrzeganie zasad BHP;brak przeszkolenia oraz dopuszczenie do pracy pracownika nieposiadającego odpowiednich kwalifikacji, przeszkolenia lub uprawnień do wykonywania pracy;niewłaściwa organizacja pracy lub organizacja miejsca pracy;brak nadzoru i kontroli zwierzchniczej;wady konstrukcyjne lub niewłaściwa eksploatacja maszyn i urządzeń;nadmierna eksploatacja sprzętu;niezapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy;inne zaniedbania ze strony pracodawcy lub zwierzchnika. W przypadku potwierdzenia zasadności roszczeń należy zgromadzić dokumentację, która pozwoli zgłosić i udokumentować roszczenia do ubezpieczyciela. Wymagane dokumenty do zgłoszenia szkody z OC pracodawcy: protokół powypadkowy, karta wypadku przy pracy;zeznania świadków wypadku (jeśli tacy istnieją);dokumentacja medyczna z przebiegu procesu leczenia;decyzja wypłaty jednorazowego odszkodowania z ZUS oraz orzeczenie lekarza orzecznika ZUS wskazująca na trwały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu;dokumentacja kosztowa (faktury, rachunki, potwierdzenia płatności, kosztów dojazdów i opieki);dokumentacja wskazująca na utracone dochody;inna dokumentacja potwierdzająca rozmiar szkody i strat poniesionych w związku z wypadkiem. Zgłoszenie roszczeń do ubezpieczyciela powinno nastąpić z polisy OC pracodawcy. Jeśli pracodawca sam nie chce udostępnić danych, istnieje możliwość skorzystania z pomocy profesjonalnego pełnomocnika, który w imieniu poszkodowanego przeprowadzi procedurę likwidacyjną. Na piśmie należy zgłosić i sprecyzować roszczenia odszkodowawcze oraz przekazać ubezpieczycielowi pełną dokumentację wskazującą na poniesione straty zdrowotne i materialne. Wypłata odszkodowania – rodzaje roszeń z OC pracodawcy Ponieważ podstawą roszczeń z polisy OC pracodawcy jest kodeks cywilny, roszczenia obejmują zarówno zadośćuczynienie za doznany uszczerbek na zdrowiu oraz odszkodowanie, czyli refundację poniesionej szkody majątkowej. Jednak jako roszczenie uzupełniające uwzględnia wypłatę jednorazowego odszkodowania z ZUS, a więc jest pomniejszane o wypłacone już świadczenie przez ZUS. W przypadku ubezpieczyciela OC pracodawcy wypłata zadośćuczynienia zależy od wielu czynników. Oceniony uszczerbek na zdrowiu (w wysokości uznanej przez ZUS lub ocenionej przez lekarza orzecznika Towarzystwa Ubezpieczeń) jest tylko jednym z elementów oceny wysokości wypłaty. Uwzględnić należy również ból i cierpienie związane z wypadkiem, długotrwałość i uciążliwość procesu leczenia, utratę perspektyw na przyszłość, trwałą dysfunkcję fizyczną i społeczną po wypadku. Odszkodowanie, czyli refundacja wszystkich kosztów i strat materialnych związanych z wypadkiem następuje na podstawie udokumentowanych faktur, rachunków lub oświadczeń związanych z dojazdami do placówek medycznych czy świadczoną opieką osób trzecich. Obejmuje również wyrównanie zmniejszonego wynagrodzenia np. o wysokość dodatków, diet, premii, które poszkodowanemu przepadły ze względu na zwolnienie powypadkowe. Ich udowodnienie wymaga jednak przekazania szczegółowej dokumentacji finansowej. Wyłączenie odpowiedzialności pracodawcy Okoliczności, które mogą wyłączyć odpowiedzialność pracodawcy: siła wyższa;wyłączna wina poszkodowanego pracownika lub osoby trzeciej, za którą pracodawca nie odpowiada;stan nietrzeźwości pracownika lub stan po zażyciu środków psychotropowych, odurzających;rażące niedbalstwo. Roszczenia bezpośrednio do pracodawcy lub roszczenia sądowe Nie każda działalność gospodarcza, przedsiębiorstwo czy firma są zobligowani do posiadania obowiązkowego ubezpieczenia OC działalności. Należy również pamiętać, iż jeśli firma nie posiada polisy odpowiedzialności cywilnej a jedynie ubezpieczenie OC pracodawcy, które jest ubezpieczeniem dodatkowym i nieobowiązkowym, zakres ochrony i sumę gwarancyjną mogą określać warunki danej polisy. Odpowiedzialność ubezpieczyciela będzie więc stanowiła jedynie suma ubezpieczenia, zaś resztę strat pokryć będzie musiał sam pracodawca z własnej kieszeni. Jeśli pracodawca nie posiada polisy OC, a odszkodowanie z ZUS pokrywa jedynie część poniesionej szkody, istnieje możliwość roszczeń bezpośrednich do pracodawcy. Jednakże ze względu na dobre stosunki społeczne, możliwość zachwiania stabilnością finansową firmy przez wypłatę odszkodowania lub w obawie o utratę pracy, wiele osób poszkodowanych nie decyduje się na ten krok. Zgodnie z art. 2371 § 1 pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy lub zachorował na chorobę zawodową określoną w odrębnym wykazie, o którym mowa w art. 237 § 1 pkt 3, przysługują świadczenia z ubezpieczenia społecznego, określone w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r., nr 167, poz. 1322) – (dalej: ustawa wypadkowa). Przedmiotowa regulacja ustawowa jest w istocie gwarantem istnienia odpowiedzialności gwarancyjnej z ubezpieczenia społecznego wobec pracownika – Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, wynikająca z stosunku pracy. Niniejsza reguła gwarancyjna wyraża się min. w możliwości korzystania przez osobę poszkodowaną na skutek wypadku przy pracy, z puli świadczeń oferowanych przez ZUS – przede wszystkim jest to jednorazowe odszkodowanie za rozstrój zdrowia – trwały uszczerbek na zdrowiu wywołany wypadkiem przy pracy: ze świadczenia rehabilitacyjnego, renty szkoleniowej etc. Jednocześnie, na potrzeby niniejszego pracowania, wskazać należy, iż przedmiotowa regulacja tj. ustawa wypadkowa, w żaden sposób nie wyczerpuje możliwości dochodzenia dodatkowych roszczeń od pracodawcy. Taką interpretację wskazanego powyżej przepisu wyraża wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2005 r. (I PK 293/04): „Dopuszczalne jest dochodzenie przez pracownika od pracodawcy roszczeń uzupełniających z tytułu wypadków przy pracy, opartych na przepisach prawa cywilnego ( art. 415, art. 445 (….) przy czym pracownik musi wykazać wszelkie przesłanki odszkodowawcze wynikające z przepisów kodeksu cywilnego”. Tym samym, odpowiedzialność odszkodowawcza tzw. uzupełniająca pracodawcy tj. ponad pulę wypłaconego jednorazowego odszkodowania z ustawy wypadkowej, może wynikać z przepisów kodeksu cywilnego stanowiące ogólną podstawę odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego, które to przepisy odnoszą się nie tylko do pracodawcy w rozumieniu kodeksu pracy, ale mają zastosowanie do każdego podmiotu, który ze swej winy wyrządził szkodę – art. 415 Zgodnie z art. 304 § 3 obowiązki w zakresie zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki, szczegółowo wymienione w art. 207 § 2 spoczywają nie tylko na pracodawcach w rozumieniu art. 3 ale również – odpowiednio – na przedsiębiorcach niebędących pracodawcami, organizujących pracę wykonywaną przez osoby fizyczne na innej podstawie niż stosunek pracy lub przez osoby fizyczne prowadzące na własny rachunek działalność gospodarczą. Źródłem odpowiedzialności pracodawcy, tak jak każdego innego podmiotu organizującego pracę, bez potrzeby odwoływania się do art. 300 – może być czyn niedozwolony a więc delikt – art. 415 bądź też odpowiedzialność kontraktowa – art. 471 Przede wszystkim z art. 443 wynika, że to samo zdarzenie może bowiem być jednocześnie źródłem szkody kontraktowej i deliktowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 1981 r., IV CR 18/81, LEX nr 8331) i dlatego naruszenie przez pracodawcę, obowiązku przeciwdziałania wystąpieniu zagrożeń dla życia i zdrowia pracowników może stanowić czyn niedozwolony, niezależnie od tego, że może być również uznane za naruszenie objętego treścią stosunku pracy obowiązku zapewnienia pracownikowi bezpiecznych i higienicznych warunków pracy z art. 207 § 2 (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2011 r., II PK 175/10, OSNP 2012 nr 7-8, poz. 88; OSP 2012 nr 9, poz. 86, z glosą J. Jankowiaka; PiZS 2012 nr 12, s. 37, z glosą W. Ostaszewskiego; PiZS 2013 nr 2, z refleksjami J. Jankowiaka, z orzecznictwem powołanym w uzasadnieniu tego wyroku). Istotne również jest to, iż poszkodowany – pracownik, występując z takim powództwem, nie może się w postępowaniu sądowym powoływać jedynie na fakt wypadku przy pracy, który stwierdzony został protokołem powypadkowym, lecz obowiązany jest wykazać przesłanki prawne cywilnej odpowiedzialności odszkodowawczej – przy odpowiedzialności deliktowej jest to: winę pracodawcy tj. ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego, poniesiona szkodę (uszczerbek na zdrowiu), związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody. Zgodnie z kodeksem cywilnym, poszkodowany pracownik może żądać od pracodawcy roszczeń uzupełniających w postaci: odszkodowania za uszczerbek majątkowy – art. 444 § 1 pieniężnego za uszczerbek niemajątkowy -art. 445 § 1 w związku z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej osoby poszkodowanej, zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość -art. 444 § 2 Uzyskanie pełnej należnej kwoty zadośćuczynienia oraz odszkodowania na gruncie przepisów prawa cywilnego, wymaga wystąpienia przeciwko pracodawcy bądź jego ubezpieczycielowi na drogę sądową, a gwarancją wygrania sprawy jest ustanowienie w sprawie doświadczonego pełnomocnika, który zadba o interes osoby poszkodowanej. Polski Instytut Odszkodowań zapewnia obsługę prawną świadczoną przez radców prawnych oraz adwokatów, którzy posiadają szerokie doświadczenie w dochodzeniu roszczeń odszkodowawczych tzn. roszczeń uzupełniających, co potwierdzają tysiące zadowolonych klientów. Materiał Partnera Wypadki przy pracy to zdarzenia mogące dotknąć każdego pracownika. Właśnie dlatego wszystkie legalnie zatrudnione osoby są objęte obowiązkowym ubezpieczeniem wypadkowym. Dzięki niemu w przypadku zaistnienia wypadku przy pracy mogą ubiegać się o szereg świadczeń pieniężnych. Roszczenia te wypłaca ZUS, ale można też domagać się odszkodowania od pracodawcy. Bywa jednak, że ten ostatni odmawia takiej wypłaty. Co zatem należy zrobić w tej sytuacji? Kiedy mamy do czynienia z wypadkiem przy pracy? Definicja wypadku przy pracy jest bardzo precyzyjna i mówi, że jest to zdarzenie nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną, które spowodowało uraz lub śmierć i nastąpiło w związku z wykonywaną pracą. Jednak prócz tych czterech podstawowych elementów można jeszcze wymienić kilka dodatkowych czynników, które mają wpływ na to czy dane zdarzenie zostanie zaklasyfikowane jako wypadek przy pracy. Dlatego gdy już dojdzie do wypadku kluczowe jest ustalenie wszystkich jego okoliczności, gdyż mogą mieć one wpływ nie tylko na rodzaj roszczeń, o które poszkodowany może się ubiegać, ale także na ich wysokość. Najważniejsze ustalenia jakich należy dokonać zgłaszając wypadek przedstawia Radca Prawny Katarzyna Szczygieł z kancelarii w Tychach, która specjalizuje się w dochodzeniu roszczeń z tytułu wypadków przy pracy: Pierwszą i najważniejszą czynnością jaką należy zrobić, gdy ulegniemy wypadkowi podczas wykonywania obowiązków zawodowych jest zgłoszenie tego faktu pracodawcy, oczywiście jeśli stan naszego zdrowia na to pozwala. Kolejny krok to sporządzenie protokołu powypadkowego. Zajmuje się tym przedstawiciel firmy, w której jesteśmy zatrudnieni. Jednak to w naszym interesie jest sprawdzenie czy informacje zawarte w protokole pokrywają się z przebiegiem zdarzeń, które doprowadziły do wypadku. Jeśli różnią się one od naszej wersji wydarzeń powinniśmy zażądać ich sprostowania. Bardzo pomocne w tej sytuacji mogą okazać się zeznania świadków, jeśli tacy byli. Integralną częścią protokołu są dokumenty z oględzin miejsca wypadku oraz inne dowody np. zdjęcia. Protokół wraz z załącznikami dokumentacją medyczną stanowi podstawę do wnioskowania o świadczenia odszkodowawcze lub rentowe z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Kiedy możemy ubiegać się o odszkodowanie od pracodawcy? Zgodnie z obowiązującymi przepisami o ubezpieczeniu społecznym podstawową formą zadośćuczynienia za wypadek przy pracy są świadczenia wypłacane przez ZUS. Natomiast odpowiedzialność pracodawcy ma charakter uzupełniający. Oznacza to, że można go dochodzić wtedy, gdy świadczenie wypadkowe wypłacone przez ZUS nie zdołało w całości pokryć szkody jakiej doznał pracownik. Istnieją jednak okoliczności, w których poszkodowany może dochodzić od pracodawcy odszkodowania niezależnie od świadczeń otrzymanych z ubezpieczenia wypadkowego. Ma to miejsce wówczas, kiedy istnieją dowody na to, że przyczyną wypadku były ewidentne zaniedbania pracodawcy, zwłaszcza w zakresie zapewnienia swoim pracownikom bezpiecznych warunków pracy. Niestety spora część firm odmawia wypłaty odszkodowań z tego tytułu. W takim przypadku jedynym rozwiązaniem jest skierowanie sprawy na drogę sądową. Aby jednak zrobić to w sposób profesjonalny warto skorzystać z usług doświadczonego prawnika, który wskaże najlepszą ścieżkę dochodzenia swoich roszczeń, pomoże skompletować potrzebne dokumenty oraz będzie reprezentował poszkodowanego przed sądem na wszystkich etapach postępowania. Podziel się: Ogólna ocena artykułu Oceń artykuł Dziękujemy za ocenę artykułu Błąd - akcja została wstrzymana Polecane firmy Przeczytaj także

odszkodowanie od pracodawcy z tytułu wypadku przy pracy